Karlijn: “Toen ik zijn fiets met kinderzitje zag, wist ik genoeg”

Karlijn (35) over haar liefde, bonusmoederschap en een huis vol kinderen

Karlijn ontmoette haar vriend Niels op een festival. Het was een onbezorgde avond, vol muziek en gezelligheid. “Het was allemaal nog niet zo serieus,” lacht ze. “Totdat ik zijn fiets zag staan, met een kinderzitje achterop. Toen dacht ik: oh, oké… hier zit meer achter.” Tijdens hun eerste date was Niels open. Hij vertelde direct dat hij een dochter had, Kiki. Voor Karlijn geen dealbreaker. “Integendeel, ik vond het alleen maar mooi. Ik ben dol op kinderen, dus ik dacht: hoe meer zielen, hoe meer vreugd.”

DE EERSTE ONTMOETING MET KIKI

De eerste periode zagen Karlijn en Niels elkaar zonder Kiki. Tot er een onverwacht teken kwam: een tekening die Kiki, samen met haar moeder, speciaal voor Karlijn had gemaakt. “Dat vond ik zó ontzettend lief. Voor mij was dat echt een bevestiging dat het goed zat.” Kort daarna volgde de eerste ontmoeting. Karlijn was bloednerveus. “Ik wist: dit doe ik niet zomaar. Als ik zijn dochter ontmoet, dan omdat ik verder wil met Niels, voor de rest van mijn leven. Dat voelde groot.”

Die avond haalde Karlijn patat en een Smulbox voor Kiki. “Ze nam me meteen trots mee naar haar kamertje. We speelden spelletjes en het voelde gewoon goed. Alle spanning viel er vanaf.” Vanaf dat moment was het gezin langzaam gevormd: Karlijn, Niels en Kiki.

EEN MOEDERWENS DIE BLEEF

Karlijn had altijd een sterke wens om moeder te worden en sprak daar al tijdens de eerste dates eerlijk over. “Ik dacht: ik ga niet te veel tijd steken in iemand die geen kinderen meer wil. Ik was toen eind twintig, begin dertig en wist wat ik wilde. Je kunt beter vroeg bespreken of je dezelfde toekomst ziet.” Gelukkig stond Niels open voor nog een kindje, ook al had hij rust gevonden in de situatie met zijn dochter.

Uiteindelijk werden het er twee: Ties (3) en Puck (1). Voor Kiki was dat bijzonder. “Ze had al vaker gezegd dat ze een broertje of zusje wilde. Toen ik zwanger was, had ze het eigenlijk al snel door. Ze hoopte op een broertje met superkrachten,” vertelt Karlijn glimlachend. “Dat is het niet helemaal geworden, maar ze was dolblij. En toen er ook nog een zusje kwam, voelde het voor haar compleet.”

Natuurlijk was het wennen. Jarenlang was Kiki enig kind geweest bij haar vader, en ineens waren er twee kleintjes in huis. “Ze vond het soms lastig dat Ties aan haar speelgoed zat of dingen kapot maakte. Dan zei ze weleens: had ik maar geen broertje. En dat mag ook. Ik leg haar dan uit dat broertjes en zusjes soms irritant zijn, dat hoort erbij. Het hoeft niet allemaal perfect te zijn.”

CHAOS EN STRUCTUUR

Het samengestelde gezin betekende ook een periode van chaos. Kort na elkaar kwamen Ties en Puck, er werd een huis gekocht en tien maanden verbouwd, en Karlijn kreeg twee rugoperaties. “Ons leven stond compleet op z’n kop,” blikt ze terug. “We hadden veel oppas en hulp in huis, maar dat bracht ook onrust. Kiki vond het fijn om overzicht te hebben, dus maakten we een bord waarop ze kon zien wie er die dag kwam. Dat gaf haar houvast.”

Langzaam keerde de rust terug, vooral dankzij structuur. “Iedereen die mij kent, weet dat ik dol ben op regelmaat. En dat heeft ons echt geholpen. Samen ontbijten, samen avondeten, zonder tv. Voor Kiki was dat in het begin lastig. Bij papa mocht ze pannenkoeken eten op de bank. Maar laatst zei ze: eigenlijk vind ik het heel gezellig om samen aan tafel te zitten. Dat was voor mij een van de mooiste complimenten.”

EEN GEZIN

Voor Karlijn voelt het gezin inmiddels compleet. “Kiki is de zus van Ties en Puck, geen halfzus. Dit is ook háár thuis. Ik zou me geen leven zonder haar kunnen voorstellen. Natuurlijk voelt het nooit honderd procent alsof ze mijn eigen kind is, maar het komt er heel dichtbij. Ik geniet van kleine dingen: tranen van trots bij haar afzwemmen, haar lach aan tafel, hoe ze zorgzaam met de kleintjes omgaat.”

Toch is bonusmoederschap niet altijd gemakkelijk. “Je stapt als vrijgezel een gezin in dat al bestaat. Dan moet je zoeken naar je plek: wanneer zet ik een stap naar voren, wanneer juist naar achter? Dat blijft soms balanceren. Ik begon op een roze wolk, maar natuurlijk zijn er ook moeilijke fases geweest. En dat mag er zijn.”

Wat haar helpt, is eerlijk blijven. Tegen zichzelf, tegen Niels en tegen Kiki. “We praten veel. Ook met Kiki zelf, bijvoorbeeld over regels en verwachtingen. Als zij mag meedenken, voelt het meer van haar. En ja, soms is het schakelen. Bij ons woont ze met een groot gezin, bij haar moeder is ze alleen. Dat vraagt flexibiliteit.”

LIEFDE BOVEN ALLES

Ondanks de uitdagingen overheersen de mooie momenten. “Het zijn die kleine, dagelijkse dingen die alles waard maken. Hoe de kinderen samen lachen, hoe Kiki Ties troost, of hoe we met elkaar aan tafel de dag doornemen. Dat is puur geluk. Bonusmoeder worden was niet iets waar ik vroeger over nadacht, maar ik had het voor geen goud willen missen. Ik zou me geen leven zonder Kiki kunnen voorstellen. Ze hoort er helemaal bij.”