Daisy: “Ik wilde dat mijn dochter nooit hoefde te kiezen”

Daisy (39) vertelt hoe ze na haar scheiding liefde, rust en harmonie wilde, voor haarzelf, én hun dochter.

Daisy (39) is moeder van Izzy (6). Toen zij en haar ex uit elkaar gingen, was Izzy nog maar anderhalf. Een verdrietige en ingrijpende periode, maar Daisy hield vanaf het eerste moment één ding voor ogen: Izzy moest zich altijd veilig voelen en nooit klem komen te zitten tussen haar ouders.

DE SCHEIDING

“Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen, was Izzy anderhalf. Je gaat niet zomaar uit elkaar, er gaat een lange periode van moeilijke gesprekken en emoties aan vooraf. Maar toen het besluit eenmaal viel, wist ik: ik heb nog maar één taak. En dat is ervoor zorgen dat Izzy hier zo min mogelijk last van heeft. Dat werd mijn focus.

Ik kende de pijn van een scheiding uit eigen ervaring. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik zestien, was. En ook al was ik ouder, ik heb daar veel last van gehad. Er was een periode dat ze elkaar het licht in de ogen niet gunden. Op mijn verjaardag wilden ze niet samenkomen, waardoor ik twee keer moest vieren. Dat voelde helemaal niet feestelijk, maar pijnlijk. Dat wilde ik mijn kind besparen. Daarom stelde ik voor dat wij Izzy’s verjaardag altijd samen zouden vieren, met beide families. Gewoon omdat het niet om ons gaat, maar om haar.”

HARMONIE BOVEN STRIJD

Daisy besloot dat harmonie voorop moest staan. “Natuurlijk had ik zelf emoties. Maar ik wilde koste wat kost voorkomen dat Izzy klem zou komen te zitten. Wij spreken nooit kwaad over elkaar waar zij bij is. Ze mag gewoon onbezorgd kind zijn. Ik heb altijd geprobeerd om te laten zien dat er genoeg liefde is, aan beide kanten.”

De omgangsregeling groeide met de jaren mee. “In het begin, toen ze nog niet leerplichtig was, deden we min of meer co-ouderschap: vier dagen bij mij, drie dagen bij haar vader. Later werd het ingewikkelder omdat hij naar een andere stad verhuisd was. Nu woont ze doordeweeks bij mij omdat ze hier op school zit, en in de weekenden is ze vaker bij haar vader.”

DE KOMST VAN EEN NIEUWE VROUW

Een paar jaar later kwam er een nieuwe vrouw in het leven van Daisy’s ex. “Dat moment weet ik nog goed. Het was twee jaar na de scheiding. Mijn eerste reactie was emotioneel. Later vroeg ik mezelf af: waar gaat dit echt over? En toen besefte ik dat het om Izzy ging. Wie komt er in haar leven, wat voor plek krijgt zij? Dat vond ik spannend.

Maar ik besloot erop te vertrouwen dat haar vader wist wat hij deed. Izzy reageerde vanaf het begin enthousiast. Ze kwam thuis met verhalen en zelfs een cadeautje van haar nieuwe bonusmoeder. Dat stelde me gerust. Sommige moeders willen eerst zelf de nieuwe partner ontmoeten, maar dat voelde voor mij niet nodig. Het is hun moment, niet het mijne. Ik wilde dat Izzy zich vrij voelde.”

DE STILLE PIJN

Toch kwamen er momenten van onzekerheid. “Ik had zelf op dat moment geen relatie. En natuurlijk gunde ik mezelf dat, maar vooral ook mijn dochter. Ik had haar zó graag een gezin gegeven met een vader, een moeder en misschien broertjes of zusjes. Dat was mijn plaatje. En ineens kreeg zij dat plaatje bij haar vader. Dan vraag je je af: vindt ze het daar niet leuker dan bij mij?

Toen ze grote zus werd bij haar vader, voelde ik dat opnieuw. Want ze kreeg daar precies wat ik haar altijd had willen geven. Dat deed pijn. Maar die pijn ging over míj, niet over haar. Voor haar voelde ik alleen maar blijdschap. Want als ze dat geluk niet bij mij krijgt, dan liever daar dan helemaal niet. Ik ben oprecht blij dat ze grote zus is geworden.”

EEN SYMBOOL VAN VERTROUWEN OP BALI

Een bijzonder moment vond plaats tijdens hun gezamenlijke reis naar Bali. “Voordat Izzy leerplichtig werd, besloten we met zijn allen te gaan. We wilden allebei langere tijd naar Bali, maar apart reizen zou betekenen dat één van ons haar weken niet zou zien. Dat wilden we niet. Dus vlogen we allemaal naar Bali en deden we co-ouderschap: een week bij mij, een week bij haar vader en zijn vriendin. Op de wisselmomenten lunchten we samen of deden we iets leuks.

En dan gebeurde er iets bijzonders: op de terugweg zaten we toevallig allemaal in hetzelfde vliegtuig. Ik zie het beeld nog voor me: Izzy liep hand in hand met haar bonusmoeder voorop. Haar vader en ik liepen erachter, naast elkaar. En ik dacht: dit is het. Symbolisch stonden wij achter haar. Zij voelde zich vrij genoeg om die hand te pakken, en wij gaven haar samen die ruimte. Dat moment raakte me diep, juist omdat het zo vanzelf ging. Het was alsof Izzy voelde: jullie staan allemaal achter mij.”

HET MAMA-MOMENT

“Op een dag vertelde Izzy mij dat ze haar bonusmoeder soms ‘mama’ noemt. Dat sneed even door mijn hart. Je eerste gevoel is: maar ík bén haar moeder. Toch besloot ik niet boos of jaloers te reageren. Ik dacht: dit zegt iets over hoe veilig en vertrouwd zij zich bij haar voelt. En eigenlijk is dat mooi.

Natuurlijk deed het pijn om dat te horen. Maar ik heb mezelf toen toegesproken: het gaat niet om míjn titel, het gaat erom dat Izzy zich geliefd voelt. En liefde is nooit teveel. Als zij voelt dat er nog iemand in haar leven is die van haar houdt, dan is dat alleen maar winst.”

SECOND BEST IS OOK MOOI

“Als het niet lukt om samen gelukkig te blijven, dan is het ‘second best’ om gelukkige gescheiden ouders te zijn. Dat is wat ik mijn kind wil geven: rust, liefde en stabiliteit. Het helpt enorm dat er nooit  jaloezie is geweest. We hebben elkaar altijd ons geluk gegund. Daardoor kan Izzy gewoon kind zijn.”

DAISY HAAR BOODSCHAP AAN BONUSMOEDERS

Tot slot wil Daisy iets meegeven aan alle bonusmoeders. “Vergeet jezelf niet. Heel veel vrouwen willen het zó goed doen. Ze willen geven, geliefd zijn door de kinderen, en ze willen dat hun partner trots is. Maar dat kan intens zijn, zeker als je zelf nog geen kinderen hebt.

Het is dan belangrijk om te blijven voelen: wat heb ík nodig? Cijfer jezelf niet helemaal weg. Als je goed voor jezelf zorgt, kun je uiteindelijk ook meer geven. Dan blijf je jezelf  en dat is precies wat kinderen nodig hebben: een stabiele, echte, liefdevolle bonusmoeder.”