Jennifer: “Ik wil dat elk kind zich hier thuis voelt”
“Ik wil dat elk kind zich hier thuis voelt, ook al is het niet uit mijn buik geboren”, een kijkje in de keuken bij Jennifer.
Jennifer (36) uit Zoersel leeft samen met haar partner Dirk en hun samengestelde gezin: haar zoon Jules (11) en zijn drie kinderen Lily (9) en de tweeling Bas en Mette (4). Ze werkt in het onderwijs, houdt van structuur én van chaos, en probeert elke dag opnieuw liefde te geven aan kinderen die niet uit haar buik komen maar wél uit haar hart.
VAN KERNGEZIN NAAR NIEUW BEGIN
“Ik was 21 toen ik trouwde met de vader van Jules,” vertelt Jennifer. “Ik wilde jong moeder worden, een huis, een gezin, dat hele plaatje. Op mijn 25e werd ik mama. En het was ook echt een fijne tijd. Tot het op een dag gewoon op was. We groeiden uit elkaar. De spark was weg. Hij is een fantastische papa, maar ik voelde dat ik niet meer wilde vechten om iets dat leeg was.”
Ze was 32 toen ze vertrok. “Het ging goed tussen ons, we hebben nog steeds een fijne band. Jules staat geregeld op het voetbalveld, dan drinken wij met elkaar, Dirk, de papa van Jules en ik er gerust een pintje bij. Daar ben ik trots op.”
Kort na de breuk kwam Dirk in haar leven. “Twee maanden later eigenlijk al. En ja, dat was snel. Hij had drie kinderen, dus dat was even slikken,” lacht ze. “Maar soms weet je gewoon: dit klopt.”
DRIE KINDEREN ERBIJ, EN EEN VERLEDEN DAT BLEEF MEEREIDEN
Dirk had drie kinderen uit zijn vorige relatie: Lily, en de tweeling Bas en Mette. Drie jonge kinderen, ontstaan na een zwaar IVF-traject. “Er zat veel geschiedenis bij, veel emotie,” zegt Jennifer. “En het was meteen duidelijk: als ik voor hem kies, kies ik óók voor dat verhaal.”
Jennifer en Dirk bouwden het rustig op. “De eerste maanden deden we alles stap voor stap. Als de kinderen bij hem waren, gingen we iets leuks doen, een dagje dierentuin bijvoorbeeld, zogenaamd als vrienden. De kinderen wisten nog niet dat wij een koppel waren. En dat was goed. Ze mochten hun eigen tempo bepalen.”
Voor Jules was het makkelijker. “Hij is nuchter. Toen ik hem vertelde dat ik verliefd was, zei hij alleen maar: ‘oké, leuk voor jou mama’,” glimlacht ze.
EEN ONTMOETING DIE GOED VOELDE
Een half jaar later kwam er een bijzonder verzoek van Dirks ex: ze wilde Jennifer ontmoeten. “Dat was via haar psychologe gegaan, en ik vond het spannend. Want wat zeg je tegen de vrouw die de moeder is van drie kinderen die nu deels in jouw huis wonen?”
Ze spraken af in een café. “Het was eigenlijk heel warm. We hebben uren gepraat – over de kinderen, over wie ik was, over haar traject. Het voelde oprecht. Ze zei zelfs: ‘Ik zie jou als een meerwaarde voor mijn kinderen.’ Dat raakte me, want ze kende me amper. Maar ik begreep haar ook: het moet ongelooflijk moeilijk zijn om je kinderen los te laten bij een andere vrouw. We dronken nog een glas wijn, lachten zelfs even. Ik dacht: kijk, zó kan het dus ook.”
Die ontmoeting gaf Jennifer hoop. “Het was een warm gesprek. Zonder strijd, zonder spanning. Gewoon twee moeders die het beste willen voor dezelfde kinderen.”
“IN HET BEGIN WILDE IK VOORAL AARDIG GEVONDEN WORDEN”
Toch bleef het daarna zoeken naar haar plek. “In het begin wilde ik vooral leuk gevonden worden. Vooral door Lily. Ik zei niks, ik slikte alles in. Alles mocht. Maar op een gegeven moment dacht ik: dit werkt niet. Ik loop op eieren in mijn eigen huis.”
Dus besloot ze iets te veranderen. “Ik werd gewoon mezelf. Als Lily haar kamer niet opruimde, zei ik daar iets van. Niet als mama, maar als Jennifer. Ik ben hier, ik zorg voor jullie, en ik mag iets van jullie verwachten. En dat werkte. Er kwam rust, verbinding. Kinderen voelen het als iets echt is.”
Ze lacht. “Grenzen geven verbinding. Vriendinnen spelen niet.”
GELIJK VOOR IEDEREEN
Eén ding staat in hun huis vast: gelijkheid. “Wat je voor het ene kind doet, doe je voor het andere,” zegt Jennifer. “Ik wil niet dat iemand zich ‘anders’ voelt. Toen ze gingen samenwonen, maakte ze een groot blad met huisregels. “We hebben het opgehangen in de keuken. Niet als lijst met verboden, maar als kompas. Hoe we hier met elkaar omgaan.”
Maar eerlijk is ze ook: “In de praktijk blijft het soms moeilijk. Eén glas wijn en het onderwerp ‘jouw kind versus mijn kind’ ligt weer op tafel,” zegt ze met een knipoog. “Dat hoort er gewoon bij.”
MAMA JEN
Sinds een half jaar noemen de kinderen haar mama Jen. “Dat is begonnen op vakantie in Egypte,” glimlacht ze. “We zaten te lachen en plots zei iemand het. En het bleef. Ik heb dat nooit gevraagd, maar het deed zóveel met me. Want het betekent: ik hoor er echt bij.”
Toch voelt ze ook de dubbelheid. “Ik weet niet hoe hun mama dat vindt. En ik snap het, ik ben zelf ook moeder. Als Jules de vriendin van zijn vader ‘mama’ zou noemen, zou ik daar geen probleem mee hebben – als ze goed is voor hem. Maar ik weet dat niet iedereen daar zo in staat. En dat is oké.”
Ze kijkt even stil voor zich uit. “Ik heb gewoon behoefte aan erkenning. Dat iemand zegt: je doet het goed. Je hoort erbij.”
RITUELEN MAKEN EEN GEZIN
“Bij ons is vrijdag aperitiefavond,” vertelt Jennifer. “Dan zitten we samen met chips en drinken iets gezelligs. Iedereen vertelt over z’n week. En op zondag hebben we frietjesavond bij het vuurtje. Dat lijkt klein, maar dat maakt ons een gezin.”
Ook in het dagelijks leven zoekt ze bewust momenten van plezier. “Bas was vroeger panisch voor insecten. Dus ik maakte een ‘levende insectenbingo’. Eerst paniek, later trots. En toen juichten alle kinderen voor hem. Dat vergeet ik nooit. Zulke momenten maken van losse delen één geheel.”
Ze glimlacht. “Bas en Jules zijn onafscheidelijk. Ze noemen elkaar broertjes. En Lily is stoerder geworden. Dat maakt me zó trots. Want dit is precies wat ik wilde: dat elk kind zich thuis voelt, ook al is het niet uit mijn buik geboren.”
DE MOEILIJKE MOMENTEN
Toch blijft de relatie met Dirks ex een uitdaging. “Na die fijne ontmoeting ging het een tijd goed, maar later werd de communicatie stroever,” vertelt Jennifer. “Alles gaat via berichtjes. Alles voelt gecontroleerd. En ik ben ook zo. Dus dat botst.”
De zwaarste momenten zijn de wisseldagen. “Dan voel ik de spanning al uren van tevoren. Ik zie het voor me: ze stapt uit haar auto, knuffelt de kinderen, zegt dat ze ze gaat missen. En ik sta daar met kippenvel. Rationeel weet ik: dit is liefde. Maar iets in mij denkt: ga alsjeblieft terug je auto in en rij weg.” Ze lacht schuin. “Mensen zeggen altijd: de kinderen hebben het moeilijk bij de wissel. Maar eerlijk? Soms heb ík het moeilijker dan iedereen.”
LIEFDE IN WEKEN
Het co-ouderschap vraagt organisatie – en veel flexibiliteit. “Jules wisselt op maandag, de anderen op woensdag. Je leeft in stukjes. Twee dagen met Jules, dan samen, dan weer anderen. Nooit één rustige week,” zegt ze. “In het begin vond ik dat fijn – even alleen tijd met Jules – maar praktisch is het gekkenwerk. We hebben gevraagd of iedereen op maandag kon wisselen, maar dat mocht niet. Dus nu is het zo. Je leert ermee leven.”
Ze zucht. “Alles ligt vast in papieren, afspraken, schema’s. En toch gaat het grootste deel gewoon over gevoel.”
“JE DENKT: LIEFDE LOST ALLES OP”
Jennifer zegt het met een glimlach die tegelijk zacht en scherp is.
“Je kiest voor een man met kinderen. Je denkt: liefde lost alles wel op. Maar niemand vertelt je dat je soms kippenvel krijgt als zijn ex je oprit op rijdt.” Ze haalt haar schouders op. “Ik zou het zo allemaal overdoen, maar dan had ze wel graag het boek, De Bonusmoeder Kickstarter, vooraf willen hebben”
HAAR GROOTSTE LES
Als ik haar vraag wat ze wil meegeven aan andere vrouwen, hoeft ze niet lang na te denken.
Praat.
“Zeg alles. Ook wat lelijk is. Ook wat je liever niet voelt. Anders stapelt het zich op.”
Durf eerlijk te zijn.
“Je bent geen slecht mens als je zegt: ‘Vandaag trek ik dit even niet.’”
Maak jullie eigen gezin.
“Laat het geen logeerhuis zijn. Creëer rituelen. Dingen die van jullie zijn.”
En wees echt.
“Kinderen voelen of iets waar is. Wees echt. Soms chagrijnig, soms geweldig – maar echt.”
Ze glimlacht zacht.
“Als ze later groot zijn, hoop ik dat ze zeggen:
‘Jennifer was er. Ze gaf ons liefde. Ze hield ons huis draaiende. Ze was veilig.’”
Ben jij een bonusmoeder of heeft jouw kind(eren) een bonusmoeder en wil jij een “kijkje in de keuken” geven.
Stuur dan een DM via Instagram of stuur een mailtje naar nienke@ikenznkids.nl