Liza: “Ik wilde altijd harmonie, maar het begon pas te stromen toen ik leerde loslaten.”

Kijkje in de keuken bij Liza (33)

Liza (33) woont in Zaandam met haar man Bart, hun dochter Nova Lou (3,5) en Bart’s dochter Chloé (14), die de helft van de week bij hen woont. Toen Liza Bart leerde kennen, was Chloé nog maar vijf. “De eerste keer dat ik haar zag, gingen we naar het strand. Ze zat wat verlegen achterin de auto, maar vroeg even later of ik mee naar de wc wilde,” lacht Liza. “Toen wist ik: het ijs is gebroken.”

Vanaf dat moment groeide er iets natuurlijks. “Een week later vierde ze haar verjaardag en vroeg ze of ik mee wilde komen. Eigenlijk waren we vanaf het begin al dikke vriendinnen.”

EEN GEZIN MET GESCHIEDENIS

Wat Liza toen nog niet wist, is dat ze terechtkwam in een gezin waar de scheiding allesbehalve soepel was verlopen.
“Er lag veel onopgeloste pijn tussen Bart en Chloé’s moeder. En zonder dat ik het doorhad, droeg ik daar een deel van mee. De spanningen die zij niet hadden uitgepraat, kwamen soms bij mij terecht.”

DE ONTMOETING

Niet lang nadat Liza Chloé had ontmoet, kwam ook het moment dat ze haar moeder voor het eerst zag.
“Dat was nog in de beginfase, toen Bart en ik een paar maanden samen waren. We ontmoette elkaar bij een cafe in Amsterdam. Het was niet echt gepland.”

Liza herinnert zich dat moment nog haarscherp.

“Ik vond het spannend, maar ging er open in. Ik dacht: we delen iets moois, de liefde voor hetzelfde kind. Maar nog voordat we goed en wel zaten, stelde ze me een vraag die me direct het gevoel gaf dat ik moest oppassen. Alsof ik me moest verantwoorden. Vanaf dat moment voelde ik: dit is geen veilige ontmoeting.”

Ze zucht even. “Het was niet vijandig, maar er hing spanning in de lucht. Ze was vriendelijk in haar woorden, maar niet in haar energie. Ik voelde meteen: hier zit iets wat niet over mij gaat, maar wat ik wel ga voelen. En dat bleek later ook zo te zijn.”

HET EERSTE JAAR WAS INTENS

De start van hun samengestelde gezin was heftig.
“Bart had bijna dagelijks contact met haar moeder. Over kleine dingen, soms over gezeur, maar het was constant aanwezig. En dat vrat energie. Ik dacht vaak: met wie heb ik nou een relatie? Zij was er altijd, zelfs als ze er niet was.”

Ze lacht zacht. “Ik was jaloers, ja. Niet op haar, maar op de hoeveelheid ruimte die ze nog kreeg. En ik was bang dat hij ooit terug zou gaan. Dat was niet reëel, maar het was wel een gevoel.”

Met de jaren leerde Liza grenzen stellen. “Ik zei: als het dringend is, bel haar. Anders mag het ook even wachten. En dat werkte. Er kwam rust. Pas toen durfde ik weer te ontspannen in ons huis.”

DE ONZICHTBARE LAST

Liza probeerde in het begin vooral te verbinden. Ze wilde de relatie tussen Bart en Chloé’s moeder versoepelen, gesprekken op gang brengen en samen verjaardagen vieren. “Ik dacht: we doen dit samen, in harmonie. Maar het liep telkens vast. Ze wilde niet, of het lukte niet. En dat voelde als falen, want verbinden is juist iets waar ik goed in ben. Maar het moet van twee kanten komen. Dat was een harde, maar waardevolle les.”

Toch voelde Liza ook begrip.
“Ik vermoed dat er bij haar pijn onder de oppervlakte zit die niet uitgesproken worden, maar voelbaar zijn in onze omgang, zoals jaloezie, maar vooral verdriet. Het kan niet anders dan moeilijk zijn om haar ex-partner gelukkig te zien met iemand nieuw, en misschien herkent ze in onze relatie iets waar ze zelf naar verlangt. Ze is een mooie, lieve en gevoelige vrouw, maar afstemmen is iets waar het soms bij ons stuk loopt. Dat maakt de relatie in belangrijke onderdelen van het co-ouderschap lastig, waar ook Chloé mee te dealen heeft.”

DE IMPACT OP CHLOÉ

“Chloé is een gevoelig meisje. Loyaal, lief en trouw. Ze voelt alles aan, ook als we dingen proberen te beschermen.”
Soms merkt Liza dat Chloé tussen twee werelden leeft. “Ze is dol op haar moeder, maar voelt ook onze energie. En dat is ingewikkeld voor een kind. In het begin hielden we alle spanningen achter gesloten deuren, maar dat werkt niet altijd. Kinderen voelen het toch.”

Ze herinnert zich een vakantieplanning waar het misging.
“We kregen maar geen reactie van haar moeder over de planning. En toen ik daar iets van zei, kreeg ik te horen dat ik me er niet mee moest bemoeien. Ik was zo verdrietig dat ik niet mee kon naar de kerkdienst die we gepland hadden. Ik wilde altijd harmonie, maar die dag leerde ik: soms is het liefdevoller om even niet mee te doen.”

Later die avond kwam Chloé naast haar zitten.

“Ze zei: ‘Je bent een hele leuke stiefmoeder.’ We zaten huilend op de bank. En toen dacht ik: ja, dit is het. Het gaat niet om perfectie, maar om echtheid.”

LOSLATEN ALS LIEFDESDAAD

Liza leerde dat ze niet alles kon fixen.
“Jarenlang probeerde ik hen te laten samenwerken, verjaardagen samen te vieren, het plaatje kloppend te maken. Maar iedere keer liep het stuk. En toen dacht ik: misschien is mijn taak niet om harmonie te maken, maar om rust te brengen.”

Ze glimlacht zacht. “Ik heb geleerd om dingen bij hen te laten. Om niet alles te dragen. Om niet meer te wachten op erkenning. Want ja, ik heb veel gegeven, verjaardagen, Sinterklaas, liefde, aandacht en soms voelde ik me niet gezien. Maar ik heb ook geleerd dat waardering niet altijd komt van wie je het verwacht.”

Toch raakt het haar.

“Eén keer stuurde ze me een berichtje: ‘Ik ben zo blij dat jij de stiefmoeder bent van Chloé.’ Dat heb ik opgeslagen in mijn hart. Dat ene zinnetje was genoeg om maanden van spanning even te verzachten.”

OVER LIEFDE, WEDERKERIGHEID EN OPNIEUW KIEZEN

Liza is eerlijk over de moeilijkheid van liefde in een samengesteld gezin.
“We hebben echt nachten gepraat, ruzies gehad, momenten dat ik dacht: waarom doe ik dit? Ik heb ook de keuze om te gaan. Maar steeds koos ik weer. Omdat ik wist: dit is het waard.”

Ze vertelt glimlachend: “Bart is iemand die dat ook ziet. Op Stiefouderdag schreef hij een post over hoe dankbaar hij is dat ik met zoveel liefde voor zijn dochter zorg. Dat raakte me. Die erkenning is niet vanzelfsprekend, maar zo belangrijk. Ik denk dat elk samengesteld gezin dat nodig heeft: zien wat de ander geeft.”

“Weet je, liefde is niet iets wat vanzelf loopt. Je moet het steeds opnieuw kiezen. Soms elke dag.”

DE MOOISTE REIS

Met een glimlach vertelt Liza over de reis die haar kijk op hun gezin voorgoed veranderde.
“Een paar jaar geleden zijn we met z’n drieën naar Zuid-Afrika gegaan, voor ruim twee weken. Dat was echt de mooiste reis van mijn leven. Niet omdat alles perfect was, maar omdat we daar zó samen waren. Helemaal even los van alles en iedereen. Alleen wij drieën.”

Ze denkt even na. “We zijn daarna nog eens geweest zonder Chloé , maar dat was niet hetzelfde. Die reis met Chloé had iets magisch. Alsof we daar echt voelden: dit is ons gezin, op onze manier.”

Natuurlijk waren er ook mindere vakanties. “We zijn ooit met Novalou als baby op roadtrip door Europa gegaan, dat was chaos,” lacht ze. “Maar zelfs toen zag ik: ook de moeilijke momenten horen erbij. Het is niet altijd leuk, maar het is wel echt.”

DE GROOTSTE LES

Als ik haar vraag wat ze wil meegeven aan andere bonusmoeders, hoeft ze niet lang na te denken.

“Wees trouw aan jezelf. Zet jezelf op één, ook al voelt dat onnatuurlijk. Check bij alles: ben ik dit nog? Past dit bij mijn waarden? En als het even niet past, mag je afstand nemen. Je hoeft niet alles te begrijpen of te dragen. Zorg voor je eigen momenten sporten, vriendinnen, tijd voor jezelf. Dat is geen luxe. Dat is overleven in liefde.”

Ze glimlacht terwijl ze terugdenkt aan haar reis van acht jaar in dit samengestelde gezin.
“Liefde overwint alles en tijd heelt veel wonden,” zegt ze zacht. “Wees lief en milt naar jezelf – het leven gaat uiteindelijk over ‘vallen en opstaan’.”

Ben jij een bonusmoeder of heeft jouw kind(eren) een bonusmoeder en wil jij een “kijkje in de keuken” geven.
Stuur dan een DM via Instagram of stuur een mailtje naar nienke@ikenznkids.nl