Yaira: “Het gaat niet om jou: het gaat om het kind”

Een kijkje in de keuken bij Yaira.

Yaira (43) woont samen met haar man Menno. Ze zijn tien jaar samen, vijf jaar getrouwd en vormen een samengesteld gezin met drie kinderen: haar bonusdochter Juna (13), haar dochter Noe (7) en haar zoontje Moïs (2).

Yaira:

“Toen ik Menno leerde kennen, had ik nooit gedacht dat ik ooit in een samengesteld gezin zou belanden. Ik had zelfs een soort regel voor mezelf: geen man met een kind. Ik was daar heel stellig in. Ik had zelf nog geen kinderen en die behoefte ook nog niet. Maar ja, dan ontmoet je iemand bij wie het gewoon klikt. En dan is er ineens een kind bij dat al een leven had voordat jij kwam. Je denkt dat je weet waar je aan begint, maar de werkelijkheid is altijd anders. Niemand kan je voorbereiden op de dagelijkse dynamiek van een samengesteld gezin.”

DE EERSTE TIJD

“Zijn dochter was drie jaar toen ik haar leerde kennen. Een heerlijk eigenwijs meisje met een sterk karakter. Maar eerlijk? In het begin vond ik het moeilijk. Ik dacht: ik moet leuk zijn, gezellig, de perfecte bonusmoeder. Maar dat is niet hoe het werkt. Je ontmoet een kind en ontdekt gaandeweg dat jullie karakters niet vanzelf matchen. Dat mag. Dat hoort erbij.

Op een gegeven moment liep het gewoon niet lekker meer. Er waren spanningen met de ex.

TUSSEN TWEE VUREN

“Voor Menno was het ook zwaar. Hij zei ooit: ‘Als ik voor Ingrid kies, heb ik ruzie met jou. Kies ik voor jou, heb ik ruzie met haar.’ En dat was precies hoe het voelde. Hij probeerde de vrede te bewaren, maar stond daardoor voortdurend tussen twee vuren.

Ik mocht me nergens mee bemoeien. Niet mee naar school, niet mee naar voorstellingen. Alles wat met zijn dochter te maken had, hoorde tussen vader en moeder te blijven. Dat zorgde voor afstand. En toen ik zelf kinderen kreeg, veranderde dat. Ik kon het beter loslaten. Ik dacht: het is niet mijn kind, en dat is oké. Ik doe wat ik kan, maar ik hoef niet overal een rol in te spelen.”

OVER OPVOEDING EN REGELS

“In huis probeer ik de waarden die ik belangrijk vind aan álle kinderen mee te geven. Respect, verantwoordelijkheid, bijdragen aan het gezin. Dus ja, ik vind dat een dertienjarige best mag afwassen. Niet omdat ik streng ben, maar omdat ik geloof dat het goed is om samen de boel draaiende te houden.

Toch voelt mijn bonusdochter zich soms achtergesteld. Ze denkt dat wij allemaal leuke dingen doen als zij bij haar moeder is. Dan zeg ik: ‘We hebben ook gewoon een leven hoor, maar we gaan echt niet naar de Efteling zonder jou.’ Ze lacht dan, maar diep van binnen blijft dat gevoel knagen. Dat is het lastige: loyaliteit. Ze leeft in twee werelden, en dat zal altijd zo blijven.”

DE EX

“Het eerste contact met de moeder van mijn bonusdochter wilde ik goed doen. Ik was zenuwachtig, maar wilde haar leren kennen. Ze kwam bij me thuis, we dronken koffie en wijn en het was eigenlijk heel gezellig. Ik dacht: wat een leuke vrouw.

Maar daarna sloeg de sfeer om. Ik bleef vriendelijk, altijd met open armen, maar ik kreeg telkens de deksel op mijn neus. Dat was moeilijk, vooral omdat ik echt met goede intenties kwam.

Nu, jaren later, begrijp ik haar beter. Haar kind was drie, ze was zelf nog vol in de emoties van de scheiding. Het was haar manier van beschermen. Dat inzicht heeft me zachter gemaakt.”

SAMEN VERJAARDAGEN VIEREN

“Vanaf het eerste jaar vieren we de verjaardagen van mijn bonusdochter samen met haar moeder. Mensen verklaren me voor gek. Maar ik vind het fijn. Waarom zou een kind moeten kiezen tussen twee huizen? Papa en mama samen in één kamer, dat is toch het mooiste cadeau?

Het is niet altijd makkelijk. Soms sta je daar met mensen die je niet kent, uit haar nieuwe omgeving. Dan denk ik wel: waarom doe ik dit eigenlijk? Maar dan kijk ik naar mijn bonusdochter, die geniet, en dan weet ik het weer. Het gaat niet om mij. Het gaat om haar.”

ZELFLIEFDE EN STEVIGHEID

“De eerste keren dat Menno met zijn ex en dochter iets ging doen, vond ik dat pittig. Een dagje Efteling met z’n drieën… pfoe. Maar dat was mijn ego, niet mijn hart.
Nu denk ik: fijn dat ze samen herinneringen maken. Dat is goed voor hun dochter.

Als je stevig in je schoenen staat en weet wie je bent, kun je dat aan. Het vraagt zelfliefde, volwassenheid en vertrouwen. Soms moet je als bonusmoeder even opzij stappen. Dat is niet altijd leuk, maar wel liefdevol.”

WAT IS JOUW GOUDEN TIP VOOR BONUSMOEDERS?

“Blijf jezelf. Ga niet proberen de perfecte bonusmoeder te zijn. Je hoeft niet de leukste te zijn, of de moeder te vervangen. Wees gewoon jij.”

EN WAT GUN JE VROUWEN DIE NET EEN MAN MET KINDEREN LEREN KENNEN?

“Rust. Neem de tijd om elkaar en de kinderen te leren kennen. Je hoeft niet meteen te gaan samenwonen of alles te delen. Bouw het op, stap voor stap. Laat de samenstelling ontstaan.

Wij gingen vrij snel samenwonen, maar dat was uit praktische overwegingen. Achteraf had ik het liever rustiger opgebouwd. Als je de tijd neemt, leg je een fundament waar iedereen op kan staan.”

YAIRA LACHT

“Het samengestelde gezin is niet altijd makkelijk. Maar als ik zie hoe mijn kinderen en mijn bonusdochter samen op de bank hangen, denk ik: we hebben het toch maar mooi gedaan.”