Tess: “Liefde is niet genoeg als je jezelf verliest.”

Tess (40) woont inmiddels alweer een tijd in rustiger vaarwater. Ze heeft een nieuwe relatie, een warm thuis en zelfs een paard dat binnenkort bij haar komt wonen. Maar wie haar vandaag ontmoet, ziet niet meteen de weg die daaraan voorafging: acht intense jaren in een samengesteld gezin waarin ze zichzelf langzaam kwijtraakte.

Het is een verhaal over hoop, loyaliteit, liefde, wegcijferen, wakker worden en opnieuw kiezen. Niet verbitterd, maar wijzer. Niet hard, maar dieper geworteld in zichzelf.

EEN RELATIE DIE BEGON MET OPENHEID

Toen Tess haar ex-partner leerde kennen, was ze 31. Ze woonde nog in Hilversum, werkte parttime en stond open voor een nieuwe liefde. Hij had twee zoons van acht en negen. “Hij was er vanaf de eerste date eerlijk over,” vertelt ze. “Ze waren een groot onderdeel van zijn leven. Dat vond ik alleen maar goed.”

Al snel trokken ze naar elkaar toe. Ze appte uren, belden nachten door en besloten na een paar maanden dat Tess bij hem zou intrekken. Ze hield haar eigen woning nog even aan, voor de zekerheid, “maar in mijn hart wilde ik gewoon gaan.”

Ze ontmoette zijn kinderen al vroeg. Niet in een zorgvuldig opbouwende fase, maar meteen midden in het bestaande gezin. Er was weinig voorbereiding, weinig regie, weinig afstemming. Tess stapte in een leven dat al gevormd was, in een dynamiek die zij niet kende, en waarvan niemand haar echt ging uitleggen hoe die werkte.

HET GESPREK DAT ALLES DEED KANTELEN

Na een paar maanden kwam de eerste barst. De moeder van de jongens wilde met haar ex en hun kinderen praten over Tess. Maar Tess mocht daar niet bij zijn.

“Dat was het moment waarop ik dacht: hier gaat iets niet goed. Het ging over mij, maar ik mocht er niet bij zijn. Ik voelde me klein, onveilig en niet gezien.”
Later bleek dat het ging over dingen in huis, over boodschappen, over spullen. Kleinigheden, maar de boodschap was groot: Tess hoorde er niet echt bij.

Ze voelde dat haar partner geen positie innam. Hij had naast Tess moeten gaan staan door niet alleen te zeggen “Tess hoort erbij” maar ook een grens moeten aangeven aan zijn ex: “Er komt alleen een gesprek als Tess erbij is want het gaat over haar en anders komt er geen gesprek”. Hij nam zijn verantwoordelijkheid niet als partner en als vader.

ACHT JAAR ZOEKEN

Wat volgt is een verhaal dat veel vrouwen herkennen, al spreken ze er vaak niet hardop over.

Tess probeerde van alles. Grenzen aangeven. Loslaten. Aanspreken. Meebewegen. Zorgen. Verbinden. Afstand houden. Regels maken. Geen regels maken. Dingen bespreken. Dingen laten. Alles doen in het huishouden. Helemaal niets doen. Ze probeerde het luchtig. Ze probeerde het serieus. Ze probeerde het liefdevol. Ze probeerde het rationeel.

“Niets werkte. Nooit. En ik dacht steeds dat het aan mij lag.”

Ze wilde verbinding met de kinderen, maar die ontstond niet. Ze wilde naast haar partner staan, maar hij week uit. Ze zette zich in voor de relatie tussen hem en zijn ex, maar belandde er steeds tussen.

Tess voelde zich alleen. Niet gezien. Niet gehoord. Niet betrokken. “Ik werd buitenspel gezet. En omdat ik toen nog niet zo sterk stond als nu, liet ik het gebeuren. Elke keer een beetje meer.”

DE DYNAMIEK DIE ZE LATER PAS BEGREEP

Pas veel later zag Tess dat er meer speelde. Dat haar partner worstelde met vaderschap. Dat hij conflict vermeed. Dat hij confronterende gesprekken ontweek. Dat hij niet goed kon begrenzen. En dat hij geneigd was dingen om te draaien.

Ze herkent nu ook de manipulatieve patronen. De subtiele verwijten. Het gaslighten. “Ik maakte excuses voor hem. Ik had meer begrip voor hem dan voor mezelf. Achteraf gezien zie ik dat dat iets was wat ik vanuit mijn jeugd al kende.”

Het was niet alleen het stiefmoederschap dat zwaar was. Het was de relatie zelf.

EEN KINDERWENS DIE GEEN RUIMTE KREEG

Tess had nooit een vurige kinderwens gehad zoals sommige vrouwen die kennen sinds hun poppenfase, maar ze had wél een verlangen: dat als de liefde goed zat, er misschien ooit een kindje zou mogen komen.

In het begin zei hij dat de deur openstond. Later kwam hij daarop terug. Veel later pas hoorde Tess dat hij nooit echt opnieuw vader wilde worden. “Dat raakte me. Niet omdat ik zó graag een kind wilde, maar omdat hij daar niet eerlijk over was geweest.”

Maar het was niet de druppel. Het was alleen weer een stukje dat duidelijk maakte: dit werkt niet.

DE BREUK

Uiteindelijk was het Tess’ lichaam dat het luidst sprak. Al langere tijd voelde ze dat er iets niet klopte. Dat wat ze ervoer geen ‘gevoeligheid’ was, geen overdrijving, geen gebrek aan aanpassen, maar een diep signaal dat ze zichzelf aan het kwijtraken was.

Ze besloot hulp te zoeken en ging naar een psycholoog, vastbesloten om eerst naar haar eigen aandeel te kijken. “Ik heb alles opengelegd. Mijn twijfels, mijn tekortkomingen, mijn gedrag. Ik wilde weten: wat is hier van mij en wat niet.”

In dat eerste gesprek kreeg ze woorden voor wat ze al jaren voelde maar niet kon duiden. De bevestiging was helder en confronterend: dit is geen gezonde dynamiek. Wat hier gebeurt is gaslighting, manipulatie en emotionele onveiligheid.

Dat moment bracht iets in beweging. Niet vanuit woede, maar vanuit helderheid. Tess wist: zo kan het niet verder. En pas daarna sprak ze uit wat al langer in haar leefde. Dat ze wilde scheiden.

HET NIEUWE LEVEN

Tess verhuisde. Ze zocht hulp. Ze deed diep innerlijk werk. Systemisch werk. Lichaamswerk. Ze leerde grenzen voelen. Grenzen uitspreken. Grenzen houden.

Ze leerde dat liefde nooit mag betekenen dat je jezelf opgeeft.

Ze ontmoette een nieuwe partner, een man die 22 jaar ouder is, maar die haar ziet, hoort en meeneemt in elk gesprek dat ertoe doet. “Bij hem voel ik rust. Ik hoef niet te vechten voor een plek. Ik mag en durf mezelf te zijn.”

En er kwam een nieuw soort liefde in haar leven: haar eigen toekomstige paard, dat binnen twee weken bij haar mag komen. “Hij voelt als een nieuw begin. Een dier dat doorheeft wie je bent, zonder woorden. Ik ben zo dankbaar dat dit nu kan.”

Of ze ooit moeder wordt? “Misschien. Misschien niet. En dat is oké omdat ik diep van binnen voel dat ik de moederliefde die ik in mij heb op een andere manier vorm mag geven.” Dit voelt voor Tess zo rijk en overvloedig.

DE GROOTSTE LES

Als ik Tess vraag wat ze wil meegeven aan andere vrouwen, hoeft ze niet lang na te denken.

“Je kunt geen samengesteld gezin dragen als je jezelf niet draagt.
De relatie met jezelf is stap één.
De relatie met je partner is stap twee.
De dynamiek met de kinderen komt daarna pas.”

En dan zegt ze iets wat stil maakt.
“Het gaat niet om perfect samengestelde gezinnen. Het gaat om echte verbinding. Met jezelf. Met elkaar. Dat begint met durven voelen. En durven kiezen. Ook als dat betekent dat je weggaat.”

HOOPVOL, MAAR EERLIJK

Tess sluit haar verhaal af met zachtheid.

“Ik heb geen hekel aan dat gezin. Ook niet aan de kinderen. Ik gun ze allemaal het beste. Ik heb alleen geleerd dat liefde niet genoeg is als je jezelf verliest. En dat het leven altijd opnieuw kan beginnen, hoe donker het ook heeft gevoeld. Ik ben dankbaar voor waar ik nu sta.”

Een verhaal over rouw, liefde, moed en terugkeren naar jezelf.
Een verhaal dat vele bonusmoeders en vrouwen in samengestelde gezinnen zullen herkennen.

Heb jij ook een samengesteld gezin en wil je jouw verhaal delen voor IKENZNKIDS?
Stuur een bericht via Instagram of mail naar nienke@ikenznkids.nl we horen graag van je.